Μαμά, πάρε με πίσω στο AРTEK!
ΓΡΑΜΕΝΟ ΑΠΟ ANNA ΡΑΖΙΝΚΟΒΑ ΣΤΙΣ 29 Απριλίου 2020
Στο αεροδρόμιο Ν ειχαι πολύ θορυβo. Οι ανησυχημένοι επιβάτες έφυγαν γρήγορα κάπου, χτυπώντας όλους και όλα στο δρόμο τους. Ίσως φοβόταν να μην καθυστερήσουν για την πτήση τους ή να μην πετούν ζωντανά σε έναν συγκεκριμένο προορισμό. Οι λόγοι για τις ανησυχίες τους δεν τους ξέρω και δεν ήταν ενδιαφέρον για μένα Ανησυχούσα για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Αφού κάθισα στο κάθισμά μου και έδεσα τη ζώνη ασφαλείας μου, σκέφτηκα τι συνέβαινε. Το πρώτο ταξίδι στην κατασκήνωση , ξεχοριστά απο τους αγαπημένους μου ανθρώπους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τη γίνεται αν δεν μπορώ να κάνω κάτι σοστό και θα πλιγωσω κάποιον ; Δεν κάνω φίλους με τα παιδιά της ομάδας; Βγω από την ομάδα και θα μείνω μόνη μου ;
Αυτές οι ερωτήσεις με τρελεναν και δεν ήξερα τις απαντήσεις σε αυτές. Και φοβόμουν ακόμη περισσότερο.
Ήθελα πραγματικά να σηκωθώ και να τρέξω έξω από το αεροπλάνο, γιατί φοβόμουν το άγνωστο. Αλλά ήταν πολύ αργά. Το αεροσκάφος πέταξε ψηλά στον ουρανό και κριφτικε πίσω από τα σύννεφα. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να ακούσω τη μουσική στα ακουστικά και να κοιτάξω τη νυχτερινή πόλη από την πανοραμική θέα.
Εκπνέοντας βαριά, είπα στον εαυτό μου:»Όλα θα πάνε καλά. Μπορώ να το κάνω !»
Οι πρώτες μέρες στο AΡΤΕΚ δεν ήταν εύκολες . Έχω συνηθίσει τους κανόνες και τις παραδόσεις τις κατασκήνωσης , συνάντησα ενδιαφέροντες ανθρώπους, προσπάθησα να κάνω φίλους με τα παιδιά από την ομάδα και τους συμβούλους. Αλλά το πιο δύσκολο πράγμα ήταν για μένα να ξεπεράσω το αίσθημα της απώλειας στον εαυτό μου.
Δεν είμαι οπαδός μεγάλης και θορυβώδης παρέας γιατί δεν αισθάνομαι άνετα όταν είμαι με άγνωστους ανθρώπους. Επικοινωνώ ανοιχτά μόνο με αυτούς που γνωρίζω καλά για μεγάλο χρονικό διάστημα ή με αυτούς που μου άρεσαν στην πρώτη συνάντηση. Επομένως, είχα μικρά προβλήματα στην επικοινωνία με τα παιδιά της ομάδας.
Ωστόσο, το AΡΤΕΚ κάνει ένα πραγματικό θαύμα. Στο τέλος της βάρδιας, συνάντησα υπέροχους ανθρώπους από άλλες ομάδες της κατασκήνωσης, στους οποίους είμαι εξαιρετικά ευγνώμων για τα πάντα. Πάντα υποστήριζαν και πίστευαν σε μένα, με έκαναν να χαμογελάσω και μετέτρεψαν μια συνηθισμένη μέρα σε μια αξέχαστη.
Έχουν περάσει έξι μήνες από το τέλος της βάρδιας, αλλά η φιλία μας δεν έχει ξεθωριάσει. Αντιθέτως, έγινε ισχυρότερη.
Ανταποκρίνoμαι συνεχώς με κοινωνικά δίκτυα, κανούμε βίντεο και στέλνουμε πακέτα ο ένας στον άλλο. Και μερικές φορές ερχόμαστε να επισκεφτούμε ο ένας τον άλλον και να περάσουμε υπέροχα μαζί.
Το ΑΡΤΕΚ είναι ένα μαγικό μέρος. Με δίδαξε να είμαι έτσι όπως είμαι και να μην κρύβωμε από τον έξω κόσμο. Έδωσε μια ολόκληρη αποσκευή ζωντανών αναμνήσεων και πιστών φίλων που, παρά την απόσταση, θα με βοηθήσουν, θα με ακούσουν και θα με καταλάβουν.ζωντανών αναμνήσεων και πιστών φίλων που, παρά την απόσταση, θα με βοηθήσουν, θα με ακούσουν και θα με καταλάβουν.
00